Umut

| 17 Ocak 2007

Bazen kendimi uçsuz bucaksız bir denizde buluyorum
Sadece kendimle
Çaresizce yüzmeye çalışıyorum
Nereye yada kime gittiğimi bilmeden
Yoluma bir gemi çıkıyor
Bu gemide kesin birileri vardır diyorum
Gemiye yaklaşıp güverteye çıkıyorum
Ama güverte deniz den daha uçsuz bucaksız…
Yalnızlığımı o anda anlıyorum
Kendime güvenimi yitiriyorum
Bırakıyorum kendimi rüzgara
Rüzgar gemiyi nereye götürürse oraya gitmek istiyorum
Gemi yüzüyor benim yerime
Ama sanki ben yoruluyorum
Sanki gemiyi ben yüzdürüyorum
Ufukta bir kara görünüyor
Yoksa ada mı bilmiyorum
Ardını göremiyorum
Yada ardında ne var bilmiyorum
İşte! diyorum işte burada hayat olmalı
Gemi karaya vuruyor
Yavaşça karaya çıkıyorum
Ayaklarımı yeniden toprağa bastığım için mutluluk duyuyorum
Ve yürümeye başlıyorum
Ama yürüdükçe umutsuzlanıyorum
Çünkü yaşayan tek canlı türü bitkiler
Sanki bana onlar eş koşulmuş
Sanki onlarla bütünleşmeliyim gibi geliyor bana
Yürüyorum
Yürüdükçe kendimden uzaklaşıyorum
Yürüdükçe bitkiler azalıyor
Yavaşça bir çöle doğru gidiyorum
Sonumu bilmiyorum
Ama sonum o çölün içinde kendime bir baha yaratmak diye umuyorum 🙂

Tags: , , ,

Category: Şiirler

About the Author ()

Comments are closed.